Het kan.
Ik weet het zeker.
Ik heb het zelf ervaren — diep, heel diep onder de grond.
Op 70 meter diepte, in de tombe van Farao Ai, de opvolger van Toetanchamon, lag ik in volledige duisternis. Mijn voetzolen rustten tegen de zijkant van de tombe, mijn lichaam languit in het verlengde van de lengterichting, alsof ik één geheel was met deze plek. Er was geen licht, geen geluid, alleen het stenen omhulsel van een farao uit een ver verleden.
En toen gebeurde het.
In het donker verscheen er plots een hele lange, dunne straal van licht. Een focus, zo smal als de ruimte in een deurslot, kaarsrecht vooruit, die horizontaal en eindeloos voor mij uit, de duisternis in verdween. Een lichttunnel? Werd mij hier iets getoond?
Ik heb altijd open gestaan voor bijzondere verschijnselen, en zeker in plekken vol historie en mysterie. Maar dit… dit ging verder dan zien.
De begeleidster van onze reis besloot twee keer het licht in de tombe voor tien minuten uit te doen. Boven de grond had ik nooit kunnen vermoeden wat er toen zou gebeuren: ik hoorde de stilte.
Niet zomaar stilte, maar een Doodse Stilte.
Het klonk als een oneindige zwarte vlakte die zich uitstrekte in mijn oren. Geen ruis, geen echo, geen beweging. Alleen vrede. En dat maakte mij zo intens gelukkig!!! Een stilte die kalmeert, die je hart verzacht, die je gedachten tot rust brengt. Helemaal niet angstaanjagend, maar juist troostend.
Ik werd één met die stilte.
En ik dacht: Zou het straks ook zo zijn als ik in mijn kist lig, onder de grond?
Ik weet het niet. Misschien zal mijn bewustzijn dan anders zijn. Maar één ding weet ik nu wel: de doodse stilte is niet iets om bang voor te zijn. Integendeel — het is een geschenk.
Er was echter ook een keerzijde.
De volgende dag werden een paar mensen uit de groep, waaronder ikzelf, flink ziek. Misselijk, overgeven, totaal uitgeput. Hadden we iets ingeademd? Een verkeerde energie, een vloek uit de tombe? Niemand weet het. Ik zal er in elk geval niet nog eens naartoe gaan.
Gelukkig herstelde ik na het loslaten van die zware energie. Ik ben weer helemaal mezelf — sterker zelfs. Want de ervaring van die lange lichtkoker in de duisternis, en van de onmetelijke doodse stilte, draag ik nu in mij.
Het is een stukje van mijn bewustzijn dat nooit meer verdwijnt.
⸻
Spirituele Reflectie
In mijn werk als healer en astroloog kom ik vaak mensen tegen die bang zijn voor het onbekende, en zeker voor de dood. Wat ik in de tombe van Farao Ai ervoer, gaf mij een diepe les: dat het einde misschien helemaal niet koud en leeg is, maar gevuld met vrede en rust. De doodse stilte was als een zachte deken die alle ruis van het leven wegnam.
Misschien is het niet het einde, maar een doorgang — net zoals die lange, smalle lichttunnel die ik zag. Een uitnodiging om je over te geven aan iets dat groter is dan onszelf.
Het herinnert mij eraan hoe belangrijk het is om ook in ons dagelijkse leven momenten van stilte op te zoeken. Want in die stilte vinden we ons echte Zelf terug.